Tijdens een gesprek komt het fenomeen van de ziel aan de orde
Korte tijd geleden wandelde ik buiten met een jong mens bij wie het pannetje overvol was en overstroomde. Er was veel onzekerheid en een innerlijke overtuiging van ‘niet goed genoeg zijn’ voor dit leven. Ergens in dat gesprek maakte ik de opmerking: “Jij hebt emoties maar jij bent ze niet; je hebt gedachten maar jij bent ze niet”. Ik hoorde dat er ergens een kwartje ging vallen…..: “Eigenlijk heb ik me altijd al afgevraagd hoe dat nou zit…”
Ik legde uit hoe ik daarover denk: Dat je als ziel geboren worden in een lichaam, behorende bij een familie met diens familiegeschiedenis waarvan afdrukken in ons DNA te vinden zijn. Met bepaalde talenten…. Maar door deze samensmelting van ziel en lichaam krijgt onze waarneming a.h.w. oogkleppen op, zoals een paard dat soms krijgt. Alleen wij herkennen onze oogkleppen zelf niet meer. Kunnen de gewaarwordingen van onze eigen ziel soms niet meer herkennen. Denken dat wat we waarnemen met onze zintuigen, alles is wat er is. En soms van die momenten van plotseling helder weten of helder voelen, intuitie, daar kunnen we niet mee uit de voeten. Het is de taal van de ziel.
Vanuit onze huidige cultuur raken we niet meer bekend met onze eigen zielenbewustzijn
Bij het spreken over de ziel, merk ik dat veel mensen het herkennen. Maar wat niet meer binnen de huidige ‘religie van de wetenschap’ bestaat. Er zijn namelijk zaken die door de exacte wetenschap niet onderzocht kunnen worden. Bijvoorbeeld wat is Leven? Wat is Liefde? Iedereen weet wat dat is. Of wat het ontbreken daaraan is. Maar er is geen enkele wetenschappelijke verklaring voor. Het is niet waar te nemen met onze zintuigen. En dus bestaat het dan niet of doet er niet toe.
‘Eerst meten dan weten’, is een gevleugelde uitspraak.
Ook de voorgaande religies, waaruit we historisch gezien onze herinneringen meedragen, hebben ons geleerd hoe ons diepste zelf erfelijk belast is. Waardoor collectief de mensheid schuld- en schaamtegevoelens ervaart en zich voelt tekort schieten. Zonder te weten wat, hoe of waardoor precies… Een reden om onze eigen intuïtieve waarnemingen achterdochtig te bekijken dan wel weg te dringen.
Hoe identificeren wij ons als mens?
Wij mensen identificeren ons met ons lichaam, onze persoonlijkheid, onze baan, onze afkomst… en soms zelfs met onze bankrekening. Heel veel mensen zijn daar niet tevreden, niet gelukkig mee. Of in een voortdurende staat van angst om te verliezen.
Soms zo sterk dat we bang zijn geworden voor de dood. Natuurlijk een gezonde angst voor de dood daar is niks mis mee. Je schat risico’s in en doet geen onverantwoorde dingen. Maar dat de dood bij het leven hoort is voor veel mensen een moeilijk te verteren punt. Zo zelfs dat de dood geheel uit het leven wordt gebannen. De angst voor verliezen resulteert soms in het niet meer aangaan van verbindingen, want ook die je kan verliezen.
Doordat we geen rekening meer houden met de aanwezigheid van onze eigen ziel, is de fysieke dood voor veel mensen in deze tijd ook het einde van van hun bestaan. Daar denk en voel ik anders over. De ziel is namelijk het onstoffelijke deel van ons ‘bestaan’. Het leven gevende, wat nooit sterft.
In de hele natuur op deze aarde zien we niets anders dan de kringloop van het leven en sterven. De plant sterft af en het zaad, ook al is het duizenden jaren bewaard gebleven, zoals in de piramides, ontspruit weer bij de juiste omstandigheden. Het leven in het zaad, voor ons oog onzichtbaar, is nooit verdwenen.
Bijna-doodervaringen
Pim van Lommel, de cardioloog heeft zich ernstig verdiept in de ‘bijna doodervaringen’. Hij beschrijft hoe mensen, nadat hun vitale lichaamsfuncties op nul stonden, een vlak EEG, voor een cruciaal aantal minuten, in medische termen als dodelijk, tegelijkertijd een ander leven ervaren, los van het lichaam.
Al die ervaringen van vele mensen delen de emoties van rust, van schoonheid, van verbinding en ‘werkelijk thuis’ ervaren. Als het leven terug keert in het lichaam, dan is daar bij vele van die mensen de ervaring, als het leven in een gevangenis.
Iedere plant, dier of mens heeft zijn eigen ziel
Ik ben er van overtuigd; van het bestaan van de ziel bij ieder van ons. En voor mij geld dat ook voor dieren, ja ook voor planten en ik denk zelfs ook bij de aarde waarop we leven.
Een warme groet, Corrie
Pim van Lommel: Boek: Eindeloos bewustzijn
Geef een reactie